Renisław Dmochowski o Arkadiuszu Gołasiu (zdjęcia grobu)

Jak zaczęła się przygoda z siatkówką Arkadiusza Gołasia? Jakim był człowiekim? Czy pamiętał o swoim pierwszym trenerze? W jakich okolicznościach szkoleniowiec dowiedział się o śmierci "Maskotki"? Zapraszamy do lektury.

Rozmowa z Renisławem Dmochowskim, pierwszym trenerem Arkadiusza Gołasia
Przeczuwałem, że coś jest nie tak
Jak zaczęła się pana współpraca z Arkadiuszem Gołasiem?
- W czwartej klasie podstawowej w ostrołęckiej "Siódemce". Gdy miał 11 lat zaczęliśmy zabawę w siatkówkę. Przez trzy lata bawiliśmy się. W siódmej klasie były poważniejsze zajęcia. Mieliśmy rozgrywki, większą ilość treningów. Wcześniej skupialiśmy się na rozwoju ogólnym.

Reklama

Arek chciał uprawiać siatkówkę?
- Gdyby dzisiaj zapytać dziecko z czwartej klasy, kim chce być, co drugi powiedziałby, że Robertem Lewandowskim. Trafił do klasy sportowej. W ówczesnej szkole było wielu dobrych siatkarzy, pływaków.

Widział pan w nim talent?
- Trzeba było czekać. W sporcie potrzebna jest cierpliwość i sumienność. Powtarzaliśmy pewne schematy siatkarskie. Uczyliśmy się techniki odbić, poruszania się po boisku. Szczerze, to nikt nie wiedział o tym, że kilkanaście lat później Arek zostanie reprezentantem Polski i pojedzie na Igrzyska Olimpijskie.

Od początku wyróżniał się wzrostem?
- W klasie miałem samych wysokich chłopców. Arek na początku był jednym z niższych. Dopiero w siódmej klasie rozwój biologiczny dał o sobie znać.

Czym wyróżniał się Arek podczas zabawy w siatkówkę?
- Był koleżeńskim, miłym, grzecznym chłopcem. Wykonywał wszystkie polecenia. W piątej klasie dostał od grupy ksywę "Maskotka".

Kiedy pomyślał pan, że z tej mąki może być chleb?
- Pracuję w naszej siatkówce ponad 30 lat. Od zawsze mam nadzieję, że z każdego chłopca wyrośnie dobry zawodnik, a jeszcze lepszy człowiek. Między siódmą, a ósmą klasą szkoły podstawowej wyjechaliśmy na obóz do Darłowa. Fajnie wyglądał na boisku. Nie był chłopcem, który stanie obok i będzie czekał aż piłka go trafi. Zaczął wychodzić do akcji, zaczął stanowić ważny element naszego zespołu. Pod koniec ósmej klasy był fajnym zawodnikiem do grania, chociaż jeszcze nie miał tych swoich dwóch metrów.

Później trafił do MKS MOS Wola Warszawa...
- Wraz z nim dwóch kolegów. Próbowaliśmy zorganizować dla nich klub, w którym będą mogli się rozwijać. Mieliśmy kontakt. Pamiętam moment, kiedy przyjechał do mnie ze swoim tatą Tomaszem i pokazał brązowy medal mistrzostw świata, który wywalczył w 1999 roku. Rok później trafił do AZS Częstochowa, gdzie grał przez cztery lata. Jego kariera rozwijała się bardzo szybko na etapie juniorów i początku seniorów.

Reklama

Pamięta pan finał Ligi Światowej?
- Oczywiście. Było to w 2001 roku. Polski Związek Piłki Siatkowej zaprosił wszystkich trenerów, którzy brali udział w rozwoju reprezentantów kraju. Pojechałem do Katowic. Wielokrotnie byłem na meczach kadry czy jego spotkaniach ligowych. Zawsze było miło oglądać swojego wychowanka.

Arek pamiętał o swoim pierwszym trenerze?
- Arek jak tylko był w Ostrołęce i miał czas, dzwonił i się spotykaliśmy. W 2004 roku odwiedził szkołę, nową halę wybudowaną w mieście. Spędziliśmy wieczór i cały następny dzień. Byliśmy u prezydenta Ostrołęki, później na podsumowaniu rozgrywek Pekpolu, który grał w drugiej lidze.

Pamięta pan feralny dzień - 16 września 2005 roku?
- Dokładnie. Akurat byłem w Warszawie i brałem udział w rozgrywkach oldbojów. Wróciłem do hotelu i zobaczyłem, że mam bardzo dużo nieodebranych połączeń. Przeczuwałem, że coś jest nie tak. Zadzwoniłem do kolegi, który poinformował mnie, że Arek zginął w wypadku samochodowym. Spakowałem się i ruszyłem w kierunku Ostrołęki. W drodze miałem chwilę, by przyjąć wiadomość do siebie. Włączyłem radio i ponownie usłyszałem o jego śmierci. Trzeba było się zebrać i wspomagać rodzinę w trudnych chwilach.

W tym roku nie było Memoriału Arkadiusza Gołasia...
- Pewnych rzeczy nie przeskoczymy. Lata temu rozpoczęliśmy organizację turnieju, który rozrósł się do rangi jednego z największych w kraju. W tamtym roku w zmaganiach uczestniczyło trzy młodych siatkarzy z kraju, a ostatnio z Grodna. Teraz plany pokrzyżowała pandemia. Mam nadzieję, że w 2021 roku spotkamy się w hali im. Arkadiusza Gołasia i po raz kolejny uczcimy ich pamięć.

Reklama

Zobacz zdjęcia:
15 lat temu odszedł Arkadiusz Gołaś

Więcej zdjęć: 15 lat temu odszedł Arkadiusz Gołaś

Odsłon: 18632

Komentarzy: 4

16:17, 16.09.2020r.